Ülkemizde futbol söz konusu olduğu zaman her şey durur. Maça kilitlenir kalır milyonlarca insan. Hele bir de derbi maçsa, normal günlerde hava sıcak, kar var, trafik var diye dışarı çıkmamaya bahane arayan insanlar, her şeyi göze alıp gider o stada.
Buradan nereye gideceğim; Cumhurbaşkanlığı seçimlerine. Siyasetten hepimiz sıkıldık ama yazmadan geçemedim. Oy kullanması gereken vatandaşların büyük bir kısmı, maçlara koştukları gibi koşmadı sandıklara. Seçim öncesi yapılan röportajlarda, adayların kim olduğu konusunda bile bilgisi olmayan bir sürü insan olduğunu üzülerek okudum. Bazısının ise, Cumhurbaşkanı adaylarının kim olduğundan bile haberinin olmadığını. Çoğu insan “amaan bana ne” havasında.
Futbolcuları, mankenleri sorsalar hepsini tanırız, özel hayatlarına kadar biliriz maaşallah! Hangi kulüp, kimi, kaça transfer etti diye sorsalar, eminim büyük çoğunluk cevap verirdi. Bunu bilmek bir şey kazandırmıyor ama neyse!
Cumhurbaşkanı adayları, kim olacak diye aylarca merak edip durduk. Sonun da, vakit geldi, “ tıpış tıpış”gittik oyumuzu kullandık. Sonuçlar açıklandıktan sonra, şezlonglarında ellerinde kokteylleri ile güneşlenirken, ne olacak bu memleketin hali diye sohbet eden %23 ‘lük kesim acaba ne hissetmiştir diye çok merak ediyorum. Birçok insana, oy kullandın mı diye sordum. “Yok, gitmedik” dediler. Kimi, siyasetle ilgilenmediğinden, kimi de kızgın, kırgın olduğundan, kimi de evinden çıkmaya üşendiğinden… Kimi cezalandırdınız siz şimdi? Adayları mı? O zaman seçmediğiniz insanlar tarafından yönetilmeyi hazmedeceğiz. Ne demiş ti; “Taraf olmayan, bertaraf olur”. Vatana millete hayırlı olsun…Şimdi Başbakan kim olacak diye merak etmiyoruz(!) diyeceğim.
Yine bir, Aziz Nesin hikayesi geldi aklıma; Hani Arap şeyhi, Ebul-Fatıkile dünyalargüzeli küçük karısı, Necmiye’nin hikayesi.
“Dubakalimn"olecak?” …
Okumadıysanız mutlaka okuyun efendim. Benim yerim dar olduğundan yazamadım.
***
Her 17 Ağustos’ta içim bir tuhaf olur benim. Kafamızda öyle bir yer etmiş ki, 1999 yılı depremi . Büyük acılar yaşadık hepimiz, Deprem’den bir yığın acı fotoğraf kaldı aklımda... Sabahın erken saatlerinde, yıkılmış Avcılar ilçesindeki enkaz üzerinde gördüğüm pembe yorgan… Fotoğraf, bir türlü silinmedi beynimden.
Hala gerekli önlemleri çok almadık sanırım, büyük bir depremde nerede toplanacağımızı bile bilmiyoruz. Beşiktaş Belediyesi, Arnavutköy sokaklarında her binaya, depremde toplanılacak yerleri tabela yapıp asmıştı. Başka bir yerde gördüğümü hatırlamıyorum. Dilerim bir daha dünyanın hiçbir yerinde böyle büyük afetler olmaz, acılar yaşamayız.
Sevgiyle kalın...