ARADIĞINIZ KİŞİYE ŞU AN ULAŞILAMIYORSA ULAŞMAYIN!
Malum teknoloji çok gelişti.
Daldan dala atladı, evden eve sıçradı, elden ele dolaştı.
Bu gelişimden birçok zaman hoşnut oldum ama hoşnutsuz olduğum durumlarda az değil hani.
Derdim cep telefonu!
Telefon güzel bir ulaşım aracıydı bir zamanlar ta ki, ceplere ve ellere düşünceye kadar. Eskiden evimizde ya da iş yerlerimizde kullanılırdı. O zamanlar evet, iyiydi ama ne zaman ki ellere ve ceplere düştü ben nefret ettim.
Evet, ben cep telefonundan nefret ettim.
Olmaz olsun diyorum.
İnsana kaçacak hiçbir yer bırakmayan, herkesin elinin bir dokunmalık mesafesinde olmanı sağlayan bu alet beni rahatsız ediyor. Çevrim dışı olamıyorsun, engel koyamıyorsun, ha bunalsan, kaçmak istesen, kapatarak dahi çözüm bulamıyorsun.
Yine olmuyor! Bir de insanlar üzerine sana hesap soruyorlar.
“Seni aradım, ulaşamadım, neredeydin? Merak ettim!”
“Ellinin köründeydim! Merak etme! Beni merak etme!”
Kaçıyordum, bir sokakta koşuyordum, gizli bir durumun içerisindeydim, yok yok ölüyordum da son nefesimdeydim. O an ayağım kırıldı, kolum koptu, kafamı vurdum açamadım mıdır bunun cevabı?
O telefonu açmamak için ölmek mi gerekir?
Ha şimdi bir de beni bulamayınca eşimi arar oldu millet. Baktılar ben cevap vermiyorum bu defa eşimi arıyorlar. Yani kaçacak hiçbir yerim yok benim.
Ne yapmalı, nasıl çözüm bulmalı bilmiyorum.
Telefonda laga luga yapmak en sevmediğim ve boş gördüğüm olaydır. Ayrıca her günümü ve her anımı merak etmeleri de hoşuma gitmiyor. Benim her dakika ne yaptığımdan kime ne? Zaten bana hesap sorulması en delirdiğim nokta ki hiç değinmiyorum.
Bunu çevreme bağıra bağıra söylerim. Ha beni çok özleyen varsa buyursun gelsin, kahvemizi içelim, sohbetimizi edelim. Hayır, bir gün önemli bir şeye denk gelecek ve ben yine cevap vermeyeceğim daha kötü olacak.
Telefon, ulaşım ve iletişim aracı iken tacizci konumuna düştü benim gözümde.
Bırakında bunalıma gireceksem gireyim, yalnız kalacaksam kalayım.
Önemsiz, gereksiz, lüzumsuz herşey için yapışmayın artık şu telefonlara.