O gidiyor!
Ben zannediyorum ki, bütün dünya beni terk ediyor!
Hikayelerimin kahramanı, anılarımın baş rol oyuncusu, on yılımın şahidi!
Dostum gidiyor!
Canımdan Canan gidiyor!
Zaman yerine hızla yenilerini koysa da, 2005 kışı onunla yaşandı, resimlerime onun elleri değdi, hayatıma bir CANan dokundu! İzleri silinmeyecek kadar derin kazındı.
Yaşam bu, sürekli yeniliyor kendini ama eskilere takılıp kalıyor aklımız ve hayatımız.
Gaziantep’e kar yağardı!
O, sabah erkenden beni uyandırır, perdelerimi sonuna kadar sıyırırdı. Sonra yüzümde ki gülümsemeyi izlerdi. Karlarda gezerdik beraber, bir fincan kahve içimizi ısıtırdı. Anısı o karlara kazınırdı. Balkona koşup kar tanelerini tutardık birlikte. Karlar… İçimizi ısıtırdı.
Yağsın artık diye dualar ederdik.
Gaziantep’e kar yağardı!
Mum ışıkları ardına manzaralar gizler, hüzünler gömerdik. O, çocuk gibi coşardı. Birlikte yaramazlıklar yapardık. Büyük fırtınalar yaşardı dostluğumuz hatta kimi zaman bir meltem esintisi bile değerdi bize ama hiç yıkılmazdık. Sonbahar da yapraklar düşerdi ama biz birbirimize tutunur asla düşmemize izin vermedik. Hatalar yapardık beraber. Çok geceler elimizde kahve fincanı, balkonda gezerdik derbeder. Şarkılar bizi nereyi istiyorsak oraya götürürdü. Kıskandırırdı yaşayan tüm canlıları!
Uğruna romanlar yazdıran bir kahraman, çocuklarımın annesi. Kitabın sonunda gidiyor! Oysa sonunu böyle yazmamıştık biz! Yaşam bu, her şeyi değiştiriyor!
O gidiyor! İçiimmm yanıyor!
Yüreğim kulağıma usulca fısıldıyor;
Gaziantep’e kar yağmasın!
Ben yazıyorum, sen okuyabilir misin?
İşte gidiyorsun, dayanabilir misin?
Bensiz içtiğin tüm kahveler afiyet olsun!
Yaşanmış on yılın dostu;
Bu yazım sana yeni yıl hediyem olsun!