Parka sabah yürüyüşüne çıkıyorum.
Mis gibi bir hava... Koşu yapan gençler tozları attırıyorlar parkta.
Spor yapan orta yaşlılar, parkta oynayan çocuklar...
Dinlenmek için tuvalet görevlisi teyzenin yanına oturuyorum.
Teyze, dertli!
Teyze, gözleri yaşlı!
Teyze, haklı!
"Adın nedir teyzeciğim?" diye soruyorum.
"Emmişen, gözleri yaşlı Emmişen," diyor teyze.
Teyze, anne, en önemlisi kadın Emmişen.
Başlıyor ağlamaya ve anlatmaya.
Avukatlar lokalinin yanında, caddenin karşısında, parkın ortasında bir tuvalet kiralamış belediyeden.
Tertemiz yapmış, emek vermiş, çiçeklerle süslemiş. Ancak gel görelim ki günde 5 TL'yi zor toparlayabiliyormuş.
Tuvalete giren yok değil, hatta çok.
Sporcu gençler, dr.lar, avukatlar ve çevre esnaflar... "Cuzdanlarında ki bozuk paranın sesi kulağıma geliyor." diyor Emmişen teyze.
"Ama vermiyorlar kızım. 50 kuruş için, kavga etsem, peşlerinden gitsem üzerine bir de ben kötü oluyorum, onlar değil." diyor ve devam ediyor.
"Adamlar son model arabaları ile geliyorlar, spor yapmaya. Kafelerde oturup kahvelerini içiyorlar. Yemek yemeden olur, su içmeden durulur ancak tuvaletin gelmişse, sıkışmışsan, çatlar insan. Mecbur giriyorlar." diyor. "Kıymetsiz mi benim emeğim? Kadınlar parka geliyorlar. Çocuklarına, "yap, kaç!" diyorlar. Çocuklar sabunları yerlere sıkıyor, peçetelerle tuvaleti tıkıyorlar. Ben bunlara bile bir şey demezken, 50 kuruşu bana çok görüyorlar." diyor.
O anlatıyor ben dinliyorum. 50 kuruşa muhtaç bir tuvaletçi kadın ile cüzdanı paralarla dolu, mevkili kişiler arasında ki insanlık farkına bakıyorum.
Sadece bakıyorum, bir şey yapamıyor ve diyemiyorum.
Yazayım mı Emmişen teyze seni gazete de? diye soruyorum.
"Yaz ama evlatlarımı rencide etme," diyor masum gözlerle.
"Eder miyim hiç? Sen emekçisin, sen annesin, teyze, kadın, sen çok şeysin." diyorum.
Basit bir 50 kuruş.
Bir ekmek parası.
Bir kadının gönül yarası.
Değiyor işte yarasına!
Dokunuyor tüm hayatına.
Alt tarafı 50 kuruş!