Bir güzel insan İhsan Yüce

Yeşilçam'ın usta ismi İhsan Yüce'nin bilinmeyen hayat hikayesi, Elâzığ Dernekler Federasyonu’nun (ELFED) yayınladığı, Cumhuriyetimizin 100. Yılında İz Bırakan 100 Elazığlı isimli belgesel kitapta ortaya çıktı. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Türk İslam Edebiyatı Anabilim Dalı Öğretim Üyesi Prof. Dr. Ahmet Karataş’ın kaleme aldığı biyografide, Mehmed İhsan Yüce’nin dram dolu hayatı özetle şöyle anlatılıyor:

“İhsan Yüce’nin ailesi Rusya’ya bağlı Dağıstan yöresindendir. Aile 1917’de Lenin’in başlattığı Bolşevik İhtilali sonucu oluşan kaostan etkilenerek Dağıstan’dan Batum’a, oradan da Türkiye’ye göç eder. Devletin yönlendirmesiyle Elazığ’a yerleştirilirler... İhsan Bey’in babası Cebrail Bey Dağıstan’ın varlıklı kişilerindendi. Altın ticaretiyle uğraşır, kuyumculuk yapardı. Göç sebebiyle serveti erise de Elazığ’da ailesini geçindirecek kadar kendisini toparlar. 

23 Ocak 1929 Çarşamba günü Cebrail Bey ile eşi Efrûze Hanım’ın bir erkek evlatları dünyaya gelir. Adını Mehmed İhsan koyarlar. Aile oldukça kalabalıktır. Dokuz çocuk, bir anne, bir baba, toplam 11 nüfus... O sıralar Elazığ’da çocuklar arasında çiçek hastalığı yaygındır. Mehmed İhsan’ın ağabeyi Mehmed Galip bu hastalığa yakalanıp vefat eder. İhsan ve ablası da yakalanırlar. Cebrail Bey bunlar da ölmesin diye yaralarını dağlar. İhsan’ın sağ şakağında ömür boyu silinmeyecek yanık izi o acı günlerin hatırası olarak kalır...

Cebrail Bey aileyi geçindirmek için Odunluk Meydanı’ndaki çiftlikte gece gündüz çalışır. Bir ara yarış atı besler... İhsan da artık büyümüş, okula başlamıştır. Okul çıkışında kâh boyacılık, kâh hamallık, günübirlik ne iş bulsa yapmaktadır.

İhsan 10-11 yaşlarındayken babası Cebrail Bey aniden ortadan kaybolur! Aile fertleri araştırır soruştururlar, iki arkadaşıyla Suriye’ye gittiğini duyarlar. Sebebini hiç kimse bilmemektedir... Tam üç yıl kendisinden haber alamazlar. Aile çok zor günler geçirir... Efrûze Hanım geçinmek için elde ne var ne yoksa satmaya başlar. Üç yıl sonra İhsan Suriye’ye gidip babasını aramaya karar verir. Daha 12-13 yaşındadır. Adres yok, mektup yok, ses yok, iz yok! Tam da o günlerde babanın birlikte gittiği iki arkadaşından biri Elazığ’a döner. Fakat geçirdiği felç sonucu lal olmuştur. Diğer arkadaşlarının öldüğünü, Cebrail Bey’in ise yaşadığını bir şekilde öğrenirler O’ndan. Bu bilgiler İhsan’ı hareketlendirir. Kervanla Kilis’e ulaşır. Kilis’te kaçakçılarla anlaşarak Suriye’ye intikal eder. Günlerce Suriye’de O’nu arar. Bulamaz tabii. Döner Elazığ’a. Sonra Cebrail Bey’in Hatay’da olduğu ve orada kalp krizi geçirdiği haberi gelir. Gider O’nu oradan alır memlekete gelirler. Cebrail Bey niçin Suriye’ye gittiğini, üç yıl orada ne yaptığını hiçbir zaman anlatmaz... Elazığ’da geçen bu çetin yıllar İhsan’a ömür boyu kendisini ayakta tutacak sabır ve iradeyi sağlayacaktır. Burada ilk ve ortaokulu tamamlar. Okulda müsâmerelere katılır, sahneye çıkar, şiirler okur... Mesleğinin tohumlarını -o henüz farkında olmasa da- burada atar. 

1944’te zatürreye yakalanan ablası Belkıs’ı tedavi için İzmir’e götürür. Belkıs maalesef şifa bulamaz, vefat eder... Elazığ artık aileye dar gelmektedir... 1945’te önce baba, ardından çocuklar bir bir burayı terkeder, İzmir’e yerleşirler...  İhsan Yüce, İzmir Atatürk Lisesi’ni bitirir. Ayakkabı boyacılığı, badana işleri, tütün, incir, üzüm işçiliği yapar. Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi’ne girer, iki yıl okur, hayat şartları sebebiyle tamamlayamaz. Muhasebecilik yapar, resim işleriyle meşgul olur, güreşe ve boksa merak sarar. Adamın birini hastanelik edince o işleri de bırakır; amatör tiyatro oyunlarına afişler hazırlar. Nihayet orada bir tiyatro topluluğuna dahil olur. 1961’e kadar sürekli tiyatro yapar, çeşitli piyeslerde oynar. 1961’de profesyonel Oraloğlu Tiyatrosu’na katılır. 1968 yılında üç arkadaşı ile birlikte kurduğu Ankara Drama Tiyatrosu’nda ses getiren işler yapar. Ve nihayet 1971’de İstanbul’u mesken tutar...

Artık ülkenin önde gelen tiyatrocu ve sinemacılarıyla iç içedir... Yavaş yavaş film yönetmenlikleri ve senaryo yazıları içerisinde bulur kendisini... Direklerarası Kabare Tiyatrosu O’nu şöhrete taşır... Kendisi gibi tiyatrocu Zerrin Acuner’le evlenir. 1971’de kızları Aslı doğar... Bu doğum İhsan Yüce’nin yönünü bütünüyle sinemaya çevirmesine sebep olur. Çünkü tiyatroda para ve gelecek yoktur. Kızının yarını için Yeşilçam’a geçmeye karar verir. Para kazanacak, kızını iyi okullarda okutacak, ele güne O’nu muhtaç etmeyecektir... Ama işleri hiçbir zaman hayal ettiği gibi gitmeyecek, O hep günübirlik yaşayacak, bütün şöhretine rağmen para biriktiremeyecek, rahat bir hayat süremeyecektir.

150’den fazla filmde emeği, kalemi, alın teri var. Kibar Feyzo, Erkek Güzeli Sefil Bilo, Banker Bilo, Şalvar Davası, Kara Çarşaflı Gelin, Mağlup Edilemeyenler, Fatmagül’ün Suçu Ne, İşte Hayat, Fırat’ın Cinleri, Derya Gülü, Deliler Koğuşu ve daha niceleri... Bir kısmının senaryosuna uzun uzun çalışmış, bir kısmını birkaç günde çıkar- mıştır. Çok bilgili, kalemi güçlü, pratik zekâsı ileri düzeyde bir kişidir İhsan Bey. Cebinde parası yokken bile günde 10 gazete alıp eve getiren, onları satır satır okuyarak hayal ufkunu genişleten bir derya... Zaman zaman medyada “filmdi gerçek oldu” tarzı haberler okuruz ya... İşte o filmlerin senaristi çoğunlukla İhsan Yüce’dir. Zira O, senaryolarını gerçek hayattan alarak yazmıştır. Bu yüzden filmleri “gerçek” olmaktadır.

İhsan Yüce İstanbul’a geldikten sonra Üsküdar Salacak’a yerleşmiş ve hep orada yaşamıştır. Maişet derdi ise O’nun peşini hayatı boyunca bırakmamıştır. Birçok senaryosunu sırf evinin kirasını, kızının okul taksitini çıkarmak için yazmıştır. Bu mücadele eşiyle ayrılmalarına da sebep olur. Hayatını sürdürebilmek için zaman zaman kaliteden taviz vermek zorunda kalır. Vefatına kadar kendisiyle yaşayan kızı Aslı Yüce “Bakkala, manava borcumuzu vermek için ay sonunu bekler gibi film beklediğimiz olurdu... Ismarlama senaryolardan kazandıklarımızla bir şekilde geçiniyorduk. Mutluyduk...” demektedir. Eline toplu para geçtiğinde önce bakkal, kira vs. borçlarını öder sonra elinde kamera ve fotoğraf makinası, kızıyla mutlaka Anadolu turuna çıkar, bilgi, belge toplar. Ancak âhir ömründe Üsküdar Çiçekçi’de mütevazı bir ev alabilir. Kendisinden geriye para edecek başka bir şey kalmaz.

Oyuncu Ahmet Sezerel (Hababam Sınıfı filmlerindeki temiz yüzlü, çalışkan Ahmet) O’nu şu sözlerle anlatmaktadır:  “Muhteşem bir insandı İhsan Abi. Duruşuyla, gezmesiyle, yaratıcılığıyla, oyunculuğuyla, kalemiyle dört dörtlüktü... Tam bir çelebiydi... Yanında daima taşıdığı bir siyah çantası vardı. O çantasının içinden ufak şişe rakısı eksik olmazdı. Tansiyon hastası olduğundan sarımsağı da çantasından eksik etmezdi. Tansiyonunu onunla terbiye ederdi. Ayrıca gündüzleri de içmezdi asla... Sağlam bir akşamcıydı ama...”

Kızının, dostlarının, bütün tanıdıklarının ittifakla vurguladıkları bir husus var. O da İhsan Yüce’nin gönül adamı, bilge bir insan olduğudur. Yine herkesin O’nunla özdeşleştirdiği bir diğer vasıf da cömertliktir. Parasını, ekmeğini, sevgisini, evini, hayatını ve hepsinin üstünde bilgisini birikimini paylaşan bir insandır İhsan Yüce... Çok çocuklu ailenin fertleri olarak kardeşlerin bazısı ideolojik olarak sağda bazısı solda yer alır. İhsan Yüce kendine sosyalist düşünceyi seçer... Hayatının temeline koşulsuz sevgiyi koyan bir fikri benimser.

16 yaşında ayrılmasına rağmen Elazığ’ı hiç unutmaz. Fırsat düşürdükçe oraları gezer, büyüdüğü sokakları, ayakkabı boyadığı çarşıları dolaşır, hatta kızı Aslı’yı da oraya götürerek çocukluk hatıralarını O’nunla paylaşır...