Umutlandırıp vazgeçiyor...!

Ben güneşli ayların çocuğuyum; yaz ateşi doğumluyum.

 Bana göre değil, böyle aylarca yürüyen kardan adamlar gibi gezmek, kapalı mekânlarda havasızlık çekmek, toprakla tabanım arasında botlar, buzlar, karlar hissetmek…

 Yorgunum, aylardır kalın paltolar altında büzülmekten, 

kurşûnî gökyüzüne bakıp cemre gözlemekten, leylak kokularıyla çıkagelip beni yeniden hayata raptedecek güneşi özlemekten…

 Sadece sıcak ya da ışık değil ki o; ümit, aynı zamanda; bahar kokusu, hayat coşkusu, yaşama sevinci… 

“Bugün karanlık bassa da, yarın yeniden gün ışır” inancı…

 O yüzden yokluğunda, keder bulutlu bu gökyüzü, ruhumuzu da griye boyadı.

 Gündem, güneşsizlikten mi bu kadar kasvetli, yoksa güneş mi ışığın kıymetini bilmememize kızıp gecikti, bilmiyorum.

 Ama şu bulutlar yarılsa, şöyle kocaman bir güneş açsa, şehir grilerini çıkarıp yeniden renklerine kavuşsa, yollarımız, kollarımız çözülse buzlarından, birbirine kavuşsa, ruhumuz da ısınacak, üzerimizdeki kasvet dağılacak gibi hissediyorum.

 Güneş, beni buna inandırmak ister gibi, bir görünüp bir kayboluyor.

 Umutlandırıp vazgeçiyor.

 Nazlı bir yavuklu gibi hepten özletiyor kendini…