“Eski karım bana ”Beni, seviyor musun? soruma, “Sen iyi adamsın” demişti ve beni sevmediği halde sevdiği adamdan kötülük görüp yoksul, kimsesiz, korunaksız ve dayanıksız kalınca koşup bana sığınmıştı. İnsanlar, borçlu olduklarını değil, alacaklı olduklarını, kendilerinden verdiklerini severler, bu yüzden insan, anasından, babasından çok çocuklarını sever.

Meral’de 28 Nisan 1962 gecesi yatakta bana “Sen hep yalnız kalmaya, yalnızlığa mahkum adamsın!” demişti. Nerede o günler(… )Benim mutsuzluğum, yalnızlığımı bile yitirmiş olmamda, yalnızlığım bile yok... 

2 Nisan günü de” Var mı bir diyeceğin?” diye bağırmıştı. Yanıt; “Var tabii, ama şimdi değil…”

Belki ona, onun gibi olan başkalarına, diyeceklerimi hiçbir zaman diyemeyeceğim, ömrüm buna elvermeyecek. Onlara iyilik yapmakla geçen ömrümde, onlara diyeceklerimi demek için bana zaman kalmayacak. 

Bir gün de şöyle demişti;

-Sen ne kadar bencilsin… Kendini memnun etmek için başkalarına iyilik ediyorsun.”

Ah!.. Başkalarının memnun olmasından memnun olmak, başkalarını memnun ederek memnun olmak, işte insanlığın özü bu.”

*** 

Yukarıda yazılan satırlar, Aziz Nesin’e ait. 03 Şubat 1963 tarihinde yazmış.

Eskilerden, çok eskilerden bir yazı bu. Yıllardır, sevdiğim yazıları keser, biriktiririm. Bugün eski evrak ve eşya temizliği yaparken, kesilmiş bir gazete parçası geçti elime.  Okuyunca buruldum yine, muhtemelen o zaman okuduğumda da etkilenmiş olmalıyım ki saklamışım bu yazıyı. O yüzden, Pazar günü tadı olarak, okuyucularla paylaşmak istedim.   

Önümüzdeki günlerde kadın erkek ilişkilerine girmek istiyorum,  düşündüğüm bir röportaj var ayrıca.  İnsanlar, zoraki  neden birlikte yaşamaya devam eder, ayrılırsak çocuklarımız ne olur, aşk ne, nerede bırakmalı? Hepsine dokunacağız birlikte.   

Aziz Nesin’in bu yazısı başlangıç olsun. Herkese iyi pazarlar.

Sevgiyle kalın