Bir hanımefendi,  aşağı, yukarı,  hastanede dolaşıyordu.  Bir süre sonra, hastanenin giriş tarafından, gürültüler gelmeye başladı. Seslerin geldiği yerde, o  hanımı gördüm. Görevlilere, öfkeli öfkeli bağırıp, çağırıyordu.  Görevli kızlardan, birkaç tanesi daha yanına geldi. “Hanımefendi, lütfen sakin olun, bağırmayın” diye rica ediyorlar ama nafile...  

Etrafta bekleyen insanlarda,  ne oluyor diye, merak içinde o tarafa bakmaya başladı. İzleyici çoğalınca, hanım farketti  ve daha fazla bağırmaya başladı. Susmuyor bir türlü.  Hastanenin, halkla ilişkiler bölümünden, olduğunu tahmin ettiğim biri yanına gitti.  Sakin olmasını ve kendisiyle birlikte gelerek, sorunun ne olduğunu anlatmasını istedi. “Bu ne rezillik, ben hastanenin sahibini göreceğim” diyerek söylenmeye devam ediyor bu arada.  

Hastane yetkilisi ile birlikte gittiler, daha sonra onu görmedim. Neyse istediği, oldu sanırım.  

Fakat, hostes kızlar aralarında konuşurlarken duydum. Hanımefendi sinirlenince, sorun çıkmasın diye, bekletmeden bütün işlemlerini yapmışlar. Sırada, saatlerdir bekleyen onca insana rağmen!  

Randevu saati gelmiş olan hastalar, orada sabırla beklerken,  onları öteleyip, bu hanımefendiye öncelik tanınmış.  Bekleyenler sakin nasıl olsa!

Kendisiyle gurur duyuyor olmalıydı.  

Yani; Kavga edip, hır-gür çıkaran,  1-0 galip. Sessizce sırasının bekleyen insanlar ise,  enayi yerine konmuş oldu…

Saygı, Adalet, ve Dürüstlük, her zaman ki gibi sınıfta kaldı.

Haksızlık yapmak, haksızlığa uğramaktan daha acıdır. 

Socrates  

Sevgiyle kalın